Eenheid in verscheidenheid. Een wens die ik al koester sinds ik in mijn jeugd geboeid raakte door mensen van niet-Nederlandse afkomst.
Verscheidenheid, voor mij, is rijkdom. Het ontbreken ervan leidt tot schraalheid, een grijze, geesteloze, induttende wereld. Ik zou dan ook wensen dat we meer open zouden staan voor de mensen die naar Nederland zijn gekomen op de vlucht voor honger of geweld. Ieder mens brengt kleuren en verhalen mee. Ideeën, vaardigheden. We zouden er dankbaar gebruik van kunnen maken. Asielzoekers die in eigen land ingenieur waren, arts of advocaat, slijten nu hun dagen soms in knagende ledigheid, weggestopt in kaal beton.
We zien ze niet, we horen ze niet, nog even en we vergeten dat ze bestaan.
Voor Galerie Beeldend Gesproken in Amsterdams bracht ik een ode aan de nieuwkomers in negen op tule genaaide silhouetten en negen met krantenkoppen beplakte koffertjes, symbool voor de reis, de vlucht, de bagage. Het werk bleek, onbedoeld, interactief. Door silhouetten naar elkaar toe te draaien konden bezoekers afgebeelde personen in contact brengen met elkaar, wat sommigen gretig deden.
De reacties spreken voor zich:
‘Indrukwekkende installatie! Aangrijpende verbeelding van de ontheemde kwetsbaarheid van het vluchtelingenbestaan.’
‘Het komt wel binnen. Na het lezen van de krantenkoppen, de mensen hebben geen kop / hoofd….
De koffertjes staan op de grond – de mensen zijn nog niet geland. Koffertjes zitten vol verhalen over de reis die ze gemaakt hebben.’
‘Elkaar ontmoeten. Staande, kijkend, in een kring. Divers en toch een.’
‘De lichtheid van uw werk raakt ’n diepere dimensie in mijn ziel. De fragiele, transparante doeken voelen niet alleen als de kwetsbaarheid van mij, maar van ieder mens.’
Video Expositie Dorpskerk Sleen mei-juni 2022 - Beeld: Dorette Kuipers
Video Glasrijk, Protestantse Kerk, Tubbergen - Beeld: Wieger van Asperen