In 2015, het jaar dat zoveel Syriërs een plek zochten buiten hun eigen land, studeerde ik af aan de kunstacademie van Haarlem op de verbeelding van het onderwerp eenzaamheid. Geen onbekend onderwerp voor mij. Zoveel mensen met wie ik in mijn werk als tropenarts of in de kunst contact had gehad, hadden zich teruggetrokken achter de muren van hun werk, het eigen gezin, de schermen van hun laptop of telefoon.
Ieder in zijn eigen bubbel.
Wie zijn wij als niemand kijkt? Als niemand ons hoort en niemand ons ziet en er geen draadje van contact meer is? Mijn zoektocht was een beladen tocht, waarin ik het thema op onvermoede plaatsen en in vele vormen en gedaanten tegenkwam.
Met drie silhouetten op hangende stroken tule heb ik dit zoeken tot uitdrukking willen brengen, de weg die je aflegt in de tijd. Hoe je bij jezelf weg kunt gaan, bij het verleden vandaan, en jezelf dan toch weer tegenkomt. In het schaduwbeeld van de silhouetten op de muur zie je het veranderlijke van dit zoekproces, dat een leven lang meegaat, maar ook het kale en ontheemde.
Soms ben je simpelweg teruggeworpen op jezelf.
Waar zijn de anderen? Waar vind je een ander mens dan jezelf aan wie je je spiegelen kunt? De man op de hoge sokkel is eerder een observant. Ook hij is alleen, hij kijkt neer op de wereld alsof hij ervan losgekomen is. Wat hem op die eenzame hoogte heeft gebracht? Elk moment is het resultaat van alle voorafgaande momenten, elk nu de precieze seconde tussen vroeger en later.
En dan die twaalf schalen op de vloer tussen de zoekende en de observerende mens. In elke schaal een figuurtje, een sterveling. Heel klein en heel alleen.
Zijn we dan zo geïsoleerd en van elkaar vervreemd? Nee, dat zou een te harde conclusie zijn. Wie dichterbij komt, ziet ook de draad. Van mens naar mens, van schaal naar schaal. Al is het contact nog zo broos, we blijven verbonden. Het is een troost. Maar vooral ook een oproep.
In de ruimte waar de installatie stond werden op de beleving van muzikant Wietse Voermans gecomponeerde ‘organische’ geluiden afgespeeld, een soundscape als vierde dimensie.
Uit de reacties:
‘One love, one heart.’
‘Wat heb ik genoten van je werk. Vooral het samengaan van beelden en muziek heeft me ontroerd. Het leek alles te gaan golven.’
‘Als je loskomt van jezelf, kijk je terug op verstilde verbindingen, touwtjes van wat was, anders dan scherven uit het verleden. Zo ervaar ik je kunstwerk.’
“Je werk liet iemand huilen. Ze had een dementerende moeder. Je raakt de ziel; mooier kan niet.’