Deze silhouetten, waarvan ik er vele heb gemaakt, zie ik als de basis voor mijn professionele kunstcarrière. Ze volgen en verbeelden mijn zoektocht naar het wezenlijke van de mens, waar ik als tropenarts in Malawi, Zimbabwe en Tanzania dag na dag en soms confronterend mee te maken kreeg.
De communicatie haperde regelmatig – wat ik ook deed, puur door verschillen in taal en cultuur. Mijn witte huid en westerse afkomst hadden mij in een positie geplaatst waar ik niet meer uit kon treden.
Wat moet je weten van elkaar om elkaar te kunnen vinden? En wat juist niet?
In dit laatste schuilt de vorm die ik uiteindelijk vond voor dit werk: die van het weglaten. Verschillen – in huidskleur, religie, waarden en gewoonten, ze mogen er allemaal zijn. Maar ze zouden geen belemmering mogen vormen voor het contact van mens tot mens.
Het maken van de portretten was in zekere zin een manier van verwerken. Het werken eraan heeft me als het ware naar huis teruggebracht. Op de Haagse markt keek ik als een toerist naar andere vrouwen met hoofddoeken. Ik dacht: wat is nou eigenlijk precies het verschil?
Of het nou om traditie gaat, om geloof of gewoon een heel eigen stijl, onder de accessoire zit altijd de mens. En voor mij blijft de vraag: hoe kom je daar?
De zoektocht gaat door. Zie ook het interview dat ik had met scholier Sven (eerste filmpje)
Uit de reacties:
‘Teder en krachtig.’
‘Wat een verfijndheid! Het doet denken aan Michelangelo, die vanuit een stuk steen een half beeldhouwwerk maakt … de basis blijft en de fantasie doet de rest …’
2023 Kunst 10 daagse Bergen interview met Sven Gunst
Meisje met de Parel, Mauritshuis Den Haag