Wat is persoonlijker dan iets dat iemand met eigen hand en handschrift maakt? In dit netwerkproject waaraan ik in het derde jaar van mijn opleiding werkte, ben ik op zoek gegaan naar een sprekende vorm om de waarde van persoonlijke communicatie in uit te drukken.
Daarvoor vroeg ik vrienden en mensen uit mijn netwerk een zelfgemaakte bijdrage. Een haak- of breiwerkje, iets op een lapje, een tekening of handgeschreven tekst.
Het resultaat, waaraan ook veel mooie gesprekken vooraf zijn gegaan, heb ik verwerkt op tule in scharnierende lijsten. Een leporello van menselijk contact, kun je zeggen. En dit bleek vervolgens opnieuw het gesprek te voeden.
Het was een verrassing voor mij: die schuchterheid om een bijdrage te leveren, de kwetsbaarheid van het persoonlijke, en dan de voldoening over een gezamenlijk resultaat waarin de eigen hand is terug te zien. We willen het kennelijk toch wel graag: samen iets doen, ook fysiek iets delen.
Wat kan dan toch de reden zijn dat we zo makkelijk grijpen naar onze telefoons? Onze vensters op het internet, met al zijn platforms en media waar groepen zonder gezicht elkaar met meningen naar het leven staan.
Is het angst, vermoeidheid, gemakzucht? Gebrek aan ideeën, aan hoop?
De macht en verlokkingen van de digitale wereld zie ik als een groot probleem van deze tijd. Het werk Vingerafdruk (onderdeel van de installatie), de beeltenis op textiel waarin het unieke van de mens in een streepjescode overloopt, is slechts een hint.
Dat je wordt beïnvloed door de omgeving waarin je verkeert is logisch en gezond. Maar hebben we eigenlijk nog een eerlijke kans om een eigen mening te vormen in de constante douche van beelden en quotes die ons ongemerkt door algoritmes opgedrongen wordt? Waar eindigt individualiteit en begint manipulatie?
Net als later werk is deze installatie als een oproep te zien. Laten we onze eigenheid bewaren en bewaken. Laten we niet meegaan in door geld gestuurde meningen en haatberichten. Er is iets veel beters. Het contact van mens tot mens.